47-Çocuk Sevgisi

Ali Gardaş, kardeşi Veysel’in evlenerek Adana’ya yerleşmesi ile Adana’da iki çekirdek aile olmuştur.  Evleri ayrıdır, ama hemen her gün bir birini görmeden edemezler. Sonra da iki katlı bir ev yaparak altlı üstlü orada birlikte yaşamaya başlarlar.

Aradan 5-6 yıl geçer, her şey güzel ama ailede henüz çocuk yoktur. Öncelikle Sebahat yengeye ve Ali Gardaşa haydi çocuk zamanı diye aileden sürekli baskı gelir.

Sonra bir de bakarlar, kara-kuru ama güzel mi güzel bir kızı olur Veysel’in.  Adını Ali amcası koyar; o ailenin Adana’daki babasıdır.

Ali Gardaş:

“Kızımızın adı Remziye olsun, annemizin adıdır. İnşallah O’nun gibi güzel olur. Anneme benzemesin, Cenabı Allah bahtını açık etsin” der.

O karakız, aileye çok özel bir neşe katar. Aile eve gelmeyi dört gözle bekler, onu sevebilmek için. Kısa adıyla Remoş derler ona, Remoş’u alıp, bisikletle gezdirmeye başladığında dünyalar Hüseyin’in olur. Gülünce gamzeleri çıkar, insanın tüm yorgunluğunu atmasını sağlar.

Ali Gardaş, 10-12 saat bazen daha da fazla çalışarak gelir eve. Daha kapıdan içeri girmeden, yüksek sesle ben geldim der. Bunun anlamı, ben elimi yüzümü yıkayıp üzerimi değiştirinceye kadar kara kızı getirin. Onu severken çocuklar gibi mutlu olur Ali Gardaş.

Aradan bir yıl geçmeden aileye bir çocuk daha gelir.  Sebahat Yenge, “Sen Cumhur’u çok seversin, ben de Emel yengemi. Bu çocukta onların çok emeği var. Bizi doktor, doktor dolaştırdılar. Adını Emel koyalım” der.

Emel yengenin hatırı için “Emel” konur, bu küçük kızın adı.  Emel, Ali Gardaşın ilk göz ağrısıdır.  Buğday tenli, güleç yüzlü, babaya çok özel düşkünlüğü olan güzel mi güzel bir kız olur. Peşinden “Hasan” gelir.

“Babamın adı olacak, Koç gibi olsun” der Ali Gardaş. Koç gibi de olur Hasan, çocukluğundan başlayan bir gürbüz çocuk örneği olarak büyür.

Ve devamı gelir, Sebahat yenge “Murat”ı doğurur. Uzun süre çocuk hasretinden sonra,  muradımı aldım der ve adını “Murat” Kor. Sonra Veysel Gardaşın “Ersin”i olur. Peşinden “Hayat”, derken aile çocuklarla şenlenir.